Zobaczyliśmy pewną ilość ludzi zgromadzonych nad brzegiem rzeki. Zapytałem w jakim celu się tam zgromadzili, i powiedziano mi, że w celu spalenia zwłok mężczyzny. Zapytałem, czy jego żona też chce umrzeć z nim, a oni odpowiedzieli że chce i wskazali ją. Stała koło stosu drewna, na szczycie którego leżały zwłoki jej męża. Obok niej stała jej najbliższa krewna, zaś w pobliżu stał koszyk słodyczy. Zapytałem, czy to jest jej własny wybór, czy też została tu przyprowadzona wskutek wywierania na nią niewłaściwego wpływu. Odpowiedzieli, że robi to z własnej i nieprzymuszonej woli. Rozmawiałem z nimi dalej, aż do momentu gdy okazało się, że żadne argumenty nic nie pomagają, a potem zacząłem z całej siły krzyczeć przeciwko temu, co robili, że to jest wstrętne morderstwo. Odpowiedzieli mi, że to jest akt wielkiego poświęcenia i dodali z wielką pewnością siebie, że skoro nie podoba mi się ten widok,

to mogę odejść stamtąd, czego zresztą sami chcieli. Powiedziałem, że nie odejdę i że jestem zdecydowany pozostać tam i patrzeć na to morderstwo, i że z całą pewnością będę o tym świadczył przeciwko nim przed tronem Bożym. Napomniałem tę wdowę, aby nie porzucała życia i żeby się niczego nie bała, gdyż jeśli się nie zgodzi na spalenie to nie będzie jej grozić żadne zło. Ona jednak najspokojniej w świecie wspięła się na ten stos, zaczęła na nim tańczyć z wyciągniętymi rękami, jak gdyby w największym spokoju ducha. Przed tym jej krewna, której zadaniem było zapalić stos, oprowadziła ją sześciokrotnie wokół stosu – dwukrotnie po trzy razy. Obchodząc ten stos, rozrzucała słodycze stojącym w pobliżu ludziom, którzy je zjadali jako najświętszy pokarm. Skończywszy taniec położyła się obok zwłok, kładąc jedną rękę pod szyję trupa, zaś drugą na jego szyję. Wtedy posypano ich suchymi liśćmi palmy kokosowej i innymi substancjami, przykrywając ich nimi na pewną wysokość, a następnie rozlano na nich roztopione masło. Położono na nich dwa bambusy, które mocno przytwierdzono i podpalono stos, który bardzo szybko zaczął płonąć dużymi płomieniami z uwagi na suche i łatwopalne materiały z jakich się składał. Jak tylko rozpalił się ogień, wszyscy ludzie wydali głośny okrzyk radości, wzywając Sziwę. Z powodu tych głośnych okrzyków nie można było usłyszeć tej kobiety – nie wiadomo, czy jęczała czy też wołała głośno. Nie mogła też się ruszać, gdyż była przyciśnięta dwoma palami bambusowymi, które trzymały ją mocno niczym dźwignie prasy. Bardzo się sprzeciwialiśmy zamocowaniu tych pali, gdyż było to niepotrzebne użycie siły wobec niej, które nie pozwalało jej wstać i zejść ze stosu gdyby chciała. Oni jednak oświadczyli, że mają one za zadanie utrzymać ogień aby nie spadł. Nie mogliśmy dłużej już znieść tego widoku i przerażeni tym, co widzieliśmy opuściliśmy ich, krzycząc głośno przeciwko morderstwu.

W zeszłym tygodniu widziałem biednego, spalonego trędowatego człowieka. Przybyłem tam za późno, gdyż był już martwy. Jest to tutaj bardzo powszechnie stosowana praktyka. Ten biedny człowiek był wystarczająco zdrowy, by żyć o własnych siłach. Wykopali dół na głębokość około 10 łokci, w którym rozpalili ognisko. Kiedy już wszystko było gotowe, biedny człowiek wturlał się do tej jamy. Skoro tylko poczuł pod sobą ogień, próbował stamtąd wydostać się, lecz jego siostra i inny krewny wrzucili go tam z powrotem by zginął w ogniu! Cóż za okropne morderstwo!

30 stycznia 1819 r. Pewna wdowa w Waranasi wyskoczyła z płonącego stosu pogrzebowego — nie wiadomo czy z powodu bólu czy powodowana troską o dzieci. Jej krewni wrzucili ją z powrotem na stos, lecz strażnik ulitował się nad nią i uratował ją.

6 luty 1819 r. Pewien człowiek w Chandernagore umarł na miesiąc przed terminem ślubu. Jego oblubienica spłonęła na stosie pogrzebowym wraz z nim.

7 marca 1819 r. Na trzeci dzień po śmierci pewnego bramina, młoda wdowa po nim spłonęła wraz z nim na stosie. Zwłoka wynikła z tego, że rząd zakazał samospalenia dzieci bądź osób poniżej 15 roku życia. Zwyczaj sati jest bardziej rozpowszechniony w południowym Bengalu niż w Uttar Prades, zaś najpowszechniej występuje w Radźputana. Niedawno pewien radża Radźput umarł i wraz z nim spłonęły jego 33 żony.

19 czerwca 1819 r. Ponieważ wdowa Ram Chandra nie uzyskała w swym okręgu zezwolenia na samospalenie, ciało męża przeniesiono do Serampore i tam spłonęła na stosie wraz ze zwłokami męża.

Lipiec 1819 r. Jedna z dwóch żon pewnego człowieka w Ballaphur spaliła się wraz z nim. Druga żona, której nie wolno tego było zrobić z powodu ciąży, biła się rękami z żalu i przysięgała, że spłonie na stosie wkrótce po urodzeniu dziecka. Później jednak, w domu swej matki, zmieniła zdanie, powodując tym samym rozdrażnienie swych krewnych, którzy zaczęli się obawiać utraty kasty.

10 sierpnia 1819 r. Pewna wdowa, która leżała na stosie pogrzebowym nie przytwierdzona bambusami, ponieważ zemdlała przed podpaleniem stosu, obudziła się po zapaleniu ognia i uciekła. Sipaje pochwycili ją i z powrotem wrzucili na stos. Ponownie uciekła i jeszcze raz wrzucono ją w płomienie. Po raz trzeci uciekła i tym razem uratowali ją Europejczycy. Została usunięta z kasty. Europejczycy utworzyli fundusz lokalny na jej pomoc.

25 stycznia 1820 r. Żona Rishra, sprzedawcy liści betelowych, spłonęła na stosie wraz ze zwłokami męża. Spaliły się także obie żony pewnego człowieka w Ballabhur.

25 marca 1820 r. Poborca podatkowy w Madrasie przy pomocy dwóch parobków i sipajów nie dopuścił do spalenia wdowy pewnego bramina. Rozgniewał tym czynem jej krewnych. Obiecał, że zapewni jej utrzymanie. Niektórzy Anglicy na próżno błagali zeszłej niedzieli pewną wdowę w Chitpore Chat w rejonie Kalkuty, by odwieść ją od sati.

12 sierpnia 1820 r. Tydzień temu dwie żony pewnego bramina spłonęły na stosie pogrzebowym wraz z jego zwłokami w Peliti Ghat, koło Kalkuty.

30 września 1820 r. Dwa tygodnie temu, w wieku 40 lat zmarł Ganga Kanta Chattopadhaya z Krishganar. Wdowa po nim spłonęła na stosie, pozostawiając pięcioletnią córeczkę i półtorarocznego synka.

14 kwietnia 1823 r. Wdowa po Ram Kumar Senie, lekarzu z Serampore, spłonęła wraz ze zwłokami męża. On miał 45 lat, ona zaś 37. Jej jedynej córce nie pozwolono zobaczyć się z nią w obawie, aby jej czasem nie odwiodła od sati.

5 listopada 1823 r. Cztery wdowy po pewnym człowieku z Konnagar spłonęły wraz ze zwłokami męża. Najmłodsza z nich miała 26 lat.

Wrzesień 1824 r. (Przyjaciel Indii) Żona pewnego bramina z plemienia Telugów nalegała, by pozwolono jej spalić się wraz ze zwłokami męża. Mówiła, że była sati w trzech poprzednich wcieleniach i musi jeszcze przejść przez to cztery razy, by osiągnąć wieczne szczęście.

Mówi się, że kiedy zdelegalizowano praktykę samospalenia wdów (sati) i uznano ją za przestępstwo, syn pewnego bogatego człowieka z plemienia Radźput prosił przedstawiciela gubernatora generalnego w sądzie o pozwolenie jego matce na złożenie ofiary i spalenie się wraz ze zwłokami męża. Prośbę argumentował tym, że jest to postępowanie zgodne z sumieniem matki i jej rodziny, a rząd brytyjski znany jest z tego, że uwzględnia przekonania sumień poddanych. Przedstawiciel gubernatora odpowiedział: “Oczywiście, ze twoja matka może postąpić tak, jak jej nakazuje sumienie, zaś ty, jako pierworodny, możesz zapalić ogień sati. Tylko że wtedy musisz mi pozwolić działać zgodnie z moim własnym sumieniem oraz sumieniem rządu brytyjskiego — gdyż będziemy zmuszeni powiesić cię za morderstwo”.

Człowiek, który uczynił tak wiele dla Indii w dziedzinie rolnictwa, ogrodnictwa i edukacji; który jako profesor szkolił niektórych z najszlachetniejszych administratorów, a jako tłumacz usunął przed swymi następcami więcej przeszkód niż ktokolwiek inny we współczesnym okresie; który wprowadził narody protestanckie w pogański świat, stosował i zaadoptował z powodzeniem wszystkie metody misyjne — ten człowiek, którego wielkość jako filantropa, uczonego, misjonarza i świętego będzie coraz bardziej widoczna w miarę upływu lat, umarł uniżony jak małe dziecko. Ten, który określił i realizował przez całe swe życie cele większe niż Aleksander i prawdopodobnie tak różnorodne i pożyteczne jak cele każdego człowieka, o którym czytamy współcześnie.

Opis prac wykonanych przez misjonarzy z Serampore czyta się niczym romans wschodni. Zapoczątkowali oni prozę w języku bengali, wprowadzili nowoczesną metodę powszechnego kształcenia, założyli obecny Protestancki Kościół Północnych Indii. Dali pierwsze bodźce prasie krajowej. Zainstalowali pierwszy silnik parowy w Indiach, wprowadzając tam nowoczesną technologię masowej produkcji papieru. Przetłumaczyli i wydrukowali całą Biblię bądź jej fragmenty na trzydzieści jeden [w rzeczywistości więcej — przyp. Autora] języków, zdobywając większą część funduszy na ten cel pracą własnych rąk. Zbudowali kolegium, które wciąż zalicza się do jednej z najlepszych instytucji edukacyjnych w Indiach. Kiedy patrzy się na wspaniałą fasadę z kolumnami, wyglądającą na szeroką rzekę Hugli, bądź wchodzi po stopniach, jest się pełnym podziwu dla wiary tych trzech mężów, którzy odważyli się budować na tak wielką skalę. Jeśli pamięć o tym wielkim dziele i tych szlachetnych duszach może uświęcić jakieś miejsce, to na tej ziemi nie ma bardziej odpowiedniego cmentarza niż cmentarz w Serampore.