Proklamacja Narodowego Dnia Postu

Waszyngton, D.C. dnia 30 Marca 1863


Proklamacja Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Ponieważ Senat Stanów Zjednoczonych, pobożnie uznający Najwyższą Władzę oraz sprawiedliwe rządy Boga Wszechmogącego we wszystkich sprawach ludzi i narodów, poprosił Prezydenta o wyznaczenie i ustanowienie Narodowego dnia modlitwy i uniżenia;

Zważywszy też, że obowiązkiem narodów, a także ludzi, którzy uznają swą zależność od przeważającej mocy Boga, jest wyznawać swe grzechy i przewinienia w pokornym żalu, jednak pewną nadzieją, że prawdziwa pokuta doprowadzi do miłosierdzia i przebaczenia; oraz do uznania najwyższej prawdy, ogłoszonej w Piśmie świętym i dowiedzionej przez całą historię, że tylko te narody są błogosławione, których Bogiem jest Pan;

Ponieważ wiemy, że przez Jego boskie prawo, narody poddawane są - tak jak jednostki - karaniu i karceniu, czyż nie mamy słusznie bać się, by to okropne nieszczęście wojny domowej, która teraz ruinuje ten kraj, nie było karą nałożoną na nas za nasze aroganckie grzechy, dla potrzebnego celu naszej narodowej reformacji jako całego ludu? Jesteśmy odbiorcami najlepszych dobrodziejstw Niebios. Żyliśmy przez tak wiele lat w pokoju i dobrobycie. Powiększyliśmy się jako lud, wzrośliśmy w bogactwie i mocy, jak żaden inny naród. Zapomnieliśmy jednak o Bogu. Zapomnieliśmy o tej łaskawej dłoni, która zachowała nas w pokoju i rozmnożyła, wzbogaciła i umocniła nas; i na próżno wyobrażaliśmy sobie - w ułudzie swych serc - że te wszystkie błogosławieństwa były rezultatem najwyższej mądrości i cnoty z naszej strony. Zarażeni nieprzerwanym pasmem sukcesu, staliśmy się zbyt samowystarczalni, aby odczuwać konieczność łaski odkupienia i zachowania, zbyt dumni by modlić się do Boga, który nas uczynił!

Przystoi tedy nam, aby uniżyć się przed znieważoną Mocą, by wyznać nasze narodowe grzechy, i aby modlić się o zmiłowanie i przebaczenie.

Dlatego też, zgodnie z żądaniem, a także w pełnej zgodzie z poglądami Senatu, niniejszą proklamacją ogłaszam i wyznaczam czwartek, 30 kwietnia 1863 roku, jako dzień narodowego uniżenia, postu i modlitwy. Niniejszym proszę, aby wszyscy ludzie powstrzymali się w tym dniu od swych zwykłych, świeckich zajęć i aby zjednoczyli się w różnych publicznych miejscach oddawania czci i w swych domach, w zachowaniu tego dnia świętym dla Pana, i aby poświęcili się pokornemu sprawowaniu obowiązków religijnych, odpowiednich dla tej uroczystej pory.

Kiedy to wszystko zostanie wykonane w szczerości i prawdzie, wtedy opierajmy się pokornie na nadziei poświadczonej Boskim nauczaniem, że zjednoczony krzyk Narodu zostanie wysłuchany na wysokościach, i spotka się z błogosławieństwami, nie mniejszymi niż przebaczenie naszych narodowych grzechów, oraz odnowienie naszego podzielonego i cierpiącego kraju, do swego poprzedniego, szczęśliwego stanu jedności i pokoju.

Na świadectwo czego, podpisuję własną ręką i załączam pieczęć Stanów Zjednoczonych.

Sporządzono w mieście Waszyngton, 30 marca, w roku naszego Pana tysiąc osiemset sześcdziesiątym trzecim, oraz w roku Niepodległości Stanów Zjednoczonych osiemdziesiątym siódmym.

Prezydent Abraham Lincoln

Sekretarz Stanu William H. Seward.


Senator Jakub Harlan z Iowa, którego córka później poślubiła Roberta Lincolna, syna prezydenta, przedłożył projekt tej rezolucji w Senacie w dniu 2 Marca 1863 r. W rezolucji tej proszono Prezydenta Lincolna o ogłoszenie narodowego dnia modlitwy i postu. Rezolucję uchwalono dnia 3 marca, zaś Lincoln podpisał ją 30 marca.


Tekst źródłowy: The Collected Works of Abraham Lincoln, wydawca: Roy P. Basler.


Na początek bieżącej strony Literatura Chrześcijańska - strona główna