Dzieło nawrócenia

John Owen




Pierwiastek skażenia grzechu działa wcześnie w naszych naturach i w większej części nie dopuszcza do działania łaski w nas (Ps 58:3). Kiedy dojrzewamy umysłowo i fizycznie, nasze natury w coraz większym stopniu stają się ochoczymi narzędziami niesprawiedliwości (Rz 6:13). Ten pierwiastek skażenia w nas staje się coraz bardziej widoczny w miarę jak przybywa nam lat (Kaz 11:10). Kiedy dziecko dorasta, zaczyna popełniać grzechy uczynkowe, np. kłamie.

Grzech wzmaga się

Kiedy ludzie nieodrodzeni dorastają, grzech zyskuje grunt subiektywnie i obiektywnie. Naturalne pragnienia subiektywne ciała stają się silniejsze, i rozwijają się obiektywnie organy fizyczne umożliwiające spełnienie tych pragnień. Jednak owe subiektywne pragnienia opanowane przez grzech stają się pragnieniami grzesznymi, a organy do wypełniania tych pragnień stają się narzędziami grzechu. Kiedy więc Paweł stanął wobec przykazań Bożych które zakazywały spełniania tych grzesznych pragnień, był silniej kuszony by zaspokoić swe pożądliwości (Rz 7:8). Paweł ostrzegł Tymoteusza: „uciekaj przed młodzieńczymi pożądliwościami” (2 Tm 2:22). Dawid modlił się by grzechy jego młodości nie były mu pamiętane ani policzone przeciwko niemu (Ps 25:7). To właśnie owe grzechy młodości często stają się udręką na starość (Jb 20:11).

Często Bóg pozwala ludziom upaść w ciężkie grzechy aby obudzić ich sumienie bądź zezwala na to jako sąd nad nimi (Dz 2:36-37). Pozwala im spełniać pragnienia serca i wtedy dostają się pod panowanie nawyku grzeszenia. Ludzie stają się zatwardziali w grzechu i tracą wszelkie poczucie wstydu.

Jednak nawet dla najgorszych grzeszników wciąż jest jeszcze nadzieja (1 Kor 6:9-11; Mt 12:31, 32; Łk 12:10).

Po pierwsze, ponieważ pomimo skażenia natury, różne uczucia, lęki, obawy bądź to, czego się nauczyli czy usłyszeli z kazań może rozniecić tlący się w nich „niebiański ogień”. Są to wewnętrzne myśli o tym co dobre i złe, słuszne i niesłuszne, nagrodzie i karze, połączone z odczuciem iż Bóg widzi nas i że być może chce nam pomóc, jeśli tylko nie będziemy się bać stanąć przed nim.


Po drugie, Bóg często działa w ludziach przez swego Ducha wykorzystując do tego celu wiele zewnętrznych środków, które mają na celu sprawić by człowiek zaczął myśleć o Bogu. Bezbożny myśli: „Nie ma Boga. Oto całe jego rozumowanie” (Ps 10:4 BW). Wszystko co czynią bezbożni w sprawach religijnych, nie ma na celu uwielbienia Boga (Am 5:25).

Różnorodne drogi Boże

Bóg może rozpocząć swe dzieło na kilka sposobów. Może rozpocząć je nagłymi, zdumiewającymi sądami (Rz 1:18; Ps 107:25-28; Jon 1:4-7; 2 Mż 9:28). Może je rozpocząć zsyłając na człowieka nieszczęście i katastrofę (Job 33:19, 20; Ps 78:34, 35; Oz 5:15; 1 Krl 17:18; 1 Mż 42:21-22; Kaz 7:14). Może je rozpocząć wspaniałym wybawieniem od śmierci i okazaniem miłosierdzia w innych sytuacjach ( 2 Krl 5:1 5:17). Może rozpocząć je od świadectwa innych osób (1 P 3:1-2). Może rozpocząć je poprzez Słowo Boże (I Kor 14:24, 25; Rz 7:7).

A jednak ludzie często nie zauważają tego z powodu ignorancji. Uważają, że są tak dobrzy jak mogą. Bardzo lubią szacunek i popularność i boją się stracić przyjaciół. Mają dobre intencje które do niczego nie prowadzą. Szatan zaślepia ich umysły i kochają swe pożądliwości i przyjemności.

Duch przekonuje o grzechu

Duch Święty, powołując ludzi do Boga najpierw przekonuje ich o grzechu. Grzesznik musi zastanowić się nad swym grzechem i odczuć jego winę w swym sumieniu.

Duch Święty przekonuje o grzechu poprzez głoszenie Zakonu (Ps 50:21; Rz 7:7; J 16:8).

Niektórzy tracą zupełnie odczucie przekonania o grzechu gdyż moc ich własnych pożądliwości zadusza to przekonanie. Są oni uzdrowieni pobieżnie, jednak nie było w ich życiu prawdziwej pokuty. Są oni prowadzeni do fałszywego odczucia pokoju z Bogiem. Świat wciąga ich ponownie w swe grzeszne objęcia (Prz 1:11-14). Nie są oni natychmiast karani za swe grzechy (Kaz 8:11; 2 P 3:4).


Duch Święty postanawia w innych kontynuować dzieło przekonywania o grzechu aż doprowadza ich do nawrócenia. Rozpoczyna się walka pomiędzy skażeniem a przekonaniem o grzechu (Rz 7:7-9). Człowiek składa obietnice poprawy (Oz 6:4).

Dusza, która jest rozdzierana pomiędzy mocą skażenia a lękiem z powodu przekonania o grzechu może przeżywać wielką udrękę. Duch Święty budzi w takim człowieku lęk przed tym gdzie spędzi wieczność. Odczuwa żal i wstyd (1 Mż 3:7; Dz 2:37). Zaczyna bać się wiecznego gniewu i potępienia (Hbr 2:15; 1 Mż 3:8, 10). Chce poznać drogę zbawienia (Mich 6:6-7; Dz 2:37; 16:30). Zaczyna modlić się o zbawienie, unikać grzechu i dokłada wszelkich starań by prowadzić lepsze życie. Duch niewoli prowadzi ją do strachu (Rz 8:15; Gal 4:22-24).

Człowiek nie musi obowiązkowo doświadczyć tych lęków by być zbawionym. Może on faktycznie odczuwać te lęki, jednak Bóg mógłby łatwo nawrócić go bez nich. Bóg postępuje z każdym człowiekiem inaczej. Jednak konieczne są dwie rzeczy.

Grzesznik musi zostać doprowadzony do uznania swej winy przed Bogiem bez wymówek ani obwiniania innych (Rz 3:19; Gl 3:22). Musi uznać, że potrzebuje lekarza.


Ponieważ jego jedyna nadzieja zbawienia to przyjęcie i uwierzenie ewangelii, musi to uczynić gdyż inaczej nie będzie zbawiony. Jego obowiązek jest jasny. Musi przyjąć objawienie Jezusa Chrystusa oraz sprawiedliwości Bożej w nim (J 1:12). Musi przyjąć wyrok Prawa (Rz 3:4, 19, 20; 7:12, 13). Musi uważać, by nie wierzyć wszystkiemu co ludzie mówią o tym jak może być zbawionym (Mich 6:6-7). Musi w szczególności wystrzegać się fałszywych kultów religijnych oraz wierzenia, że może w jakiś sposób zbawić siebie dzięki własnej sprawiedliwości.

Należy się strzec dwóch niebezpieczeństw. Pierwsze niebezpieczeństwo to myślenie: „Nie żałowałem wystarczająco za swe grzechy ani nie pokutowałem prawdziwie za nie”. W ewangelii nie pisze o żadnych stopniach żalu. Jedynie Bóg może sprawić w tobie prawdziwą pokutę. Pokuta jest darem Bożym dla ciebie.

Drugim wielkim niebezpieczeństwem jest myślenie, że jesteś tak wielkim grzesznikiem, że Chrystus nie może cię zbawić. Pamiętaj, że im trudniejsza choroba do wyleczenia, tym więcej chwały spływa na lekarza gdy wyleczy z niej pacjenta. Chrystus wzywa do siebie najgorszych grzeszników, aby mieć większą chwałę z ich zbawienia.


Wiara w Chrystusa

Bóg dokańcza swe dzieło nawrócenia poprzez odrodzenie grzesznika uzdalniając go w ten sposób by odwrócił się od swych grzechów i uwierzył w Pana Jezusa Chrystusa. Jest to szczególne dzieło ewangelii (J 1:17; Rz 1:16; I P 1:23; Jk 1:18; Ef 3:8-10). Ewangelia musi być zwiastowana (Rz 10:13-15). Głoszeniu ewangelii towarzyszy objawienie Bożej woli (J 6:29). „Uwierz w Pana Jezusa a będziesz zbawiony” (Dz 16:31). Odrzucenie tego wezwania czyni Boga kłamcą ponieważ pokazuje ono pogardę wobec jego miłości i łaski (I J 5:10; J 3:33).

Chrystus musi być zwiastowany jako ukrzyżowany (J 3:14-15; Ga 3:1; Iz 55:1-3; 65:1), i widziany jako jedyny Zbawiciel grzeszników (Mt 1:21; 1Tes 1:10). Istnieje droga ucieczki przed przekleństwem Zakonu (Ps 130:4; Jb 33:24; Dz 4: 12; Rz 3:25; 2 Kor 5:21; Ga 3:13)! Bogu miła jest ofiara odkupieńcza Chrystusa i chce, abyśmy ją przyjęli (2 Kor 5:18-20; Iz 53:11, 12; Rz 5:10, 11). Jeśli uwierzymy, otrzymamy przebaczenie (Rz 8:1-4; 10:3, 4; 1 Kor 1:30, 31; 2 Kor 5:21; Ef 2:8-10).

Ewangelia pełna jest tego rodzaju powodów, zaproszeń, zachęt, napomnień i obietnic by przekonać nas do przyjęcia Chrystusa. Wszystkie one mają na celu wyjaśnienie i ogłoszenie miłości, łaski, wierności i dobrej woli Boga w Chrystusie.

Podczas głoszenia Słowa Bóg często sprawia, że jakieś szczególne słowo zapada głęboko w umyśle grzesznika, i dzięki skutecznej pracy Ducha Świętego słowo to staje się środkiem doprowadzenia grzesznika do nawrócenia.

Duch Święty daje pragnienie posłuszeństwa Chrystusowi

Kiedy Duch Święty doprowadza grzesznika do tego stanu, w którym pokłada swą wiarę w Chrystusa, jego serce jest także wypełnione przez tegoż Ducha Świętego świętym pragnieniem posłuszeństwa z całego serca Chrystusowi i odwrócenia się od wszelkiego grzechu.

Ci, którzy tak nawrócili się do Chrystusa, po wyznaniu wiary zostają przyjęci do społeczności kościoła i mają dostęp do wszystkich tajemnic wiary.


Przekład: J.S.

(Tekst źródłowy dostępny na stronie www.graceonlinelibrary.org)